تن آسانان

به سرگرداني ادامه خواهند داد
اين اشياي پولادين ، ميان ستارگان
و انسان خسته هنوز بالا خواهد رفت،
تا ماه آرام را آشفته کند.
آنگاه،
درمان دردهاي خود را خواهد يافت.

در اين هنگام انگورها رسيده،
شراب جان ميگيرد،
ميان دريا و،
رديف کوهها
اکنون در شيلي
گيلاس ها ميرقصند.
دختران سبزه مرموز، آواز ميخوانند.
و در نواي گيتارها،
آب ميدرخشد
آفتاب به هر در ميکوبد،
و از گندم شگفتي مي آفريند.
شراب نخستين، صورتي است.
و شيرين، به شيريني کودکان.
شراب دوم، نيرومند،
نيرومند چون صداي دريانوردان.
شراب سوم، ياقوت است
خشخاش و آتش،
توأمان.

خانه ام،
هم دريا و هم خشکي دارد،
و زنم چشماني درشت،
به رنگ فندق وحشي.

چون شب فرو مي آيد، دريا
جامه سپيد و سبز به تن ميکند.

ماه در غبار امواج
چون دختري دريا رنگ
به رويا دور ميشود.
من،
نميخواهم سياره ام را عوض کنم.

پابلو نروادا