هنگام که گريه ميدهد ساز

هنگام که گريه ميدهد ساز
اين دودْ سرشت ابر بر پشت...
هنگام که نيل چشم دريا
از خشم به روي ميزند مشت...

زان دير سفر که رفت از من
غمزه زن و عشوه ساز داده
دارم به بهانه هاي مأيوس
تصوير از او به بر گشاده.

ليکن چه گريستن، چه طوفان؟
خاموش شبي است. هرچه تنهاست.
مردي در راه ميزند ني
و آواش فسرده بر مي آيد.
تنهاي دگر منم که چشمم
طوفان سرشک ميگشايد.

هنگام که گريه ميدهد ساز
اين دود سرشت ابر بر پشت.
هنگام که نيل چشم دريا
از خشم به روي ميزند مشت.


نيما يوشيج