بر من چنان چون سالی بگذر

این است عطر خاکستری هوا که از نزدیکی صبح

سخن می گوید .

زمین آبستن ِ روزی دیگر است .

این است زمزمه ی سپیده

این است آفتاب که بر می آید .

تک تک ، ستاره ها آب می شوند

و شب

بریده بریده

به سایه های خُرد تجزیه می شود

و در پس ِ هر چیز

پناهی می جوید .

و نسیم خنک بامدادی

چونان نوازشی ست .

*

عشق ِ ما دهکده یی ست که هرگز به خواب نمی رود

نه به شبان و

نه به روز ،

و جنبش و شور حیات

یک دم در آن فرو نمی نشیند .

هنگام ِ آن است که دندان های تو را

در بوسه یی طولانی

چون شیری گرم

بنوشم .

*

تا دست ِ تو را به دست آرم

از کدامین کوه می بایدم گذشت

تا بگذرم

از کدامین صحرا

از کدامین دریا می بایدم گذشت

تا بگذرم .

روزی که این چنین به زیبایی آغاز می شود

[ به هنگامی که آخرین کلمات ِ تاریک ِ

غمنامه ی گذشته را با شبی که در گذر است

به فراموشی ِباد شبانه سپرده ام ]،

از برای آن نیست که در حسرت ِ تو بگذرد .

تو باد و شکوفه و میوه یی ، ای همه ی فصول من !

بر من چنان چون سالی بگذر

تا جاودانگی را آغاز کنم .

احمد شاملو

---